اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

پس از خلقت انسان، تعالی و پیشرفت این مخلوق که "اشرف مخلوقات" نام گرفته ، آغاز شده است. این صعود بشر، با نقش اصلی و غیرقابل انکار پیامبران الهی همراه بوده است. پیامبران در حقیقت انرژی های بالقوه انسان را به عمل تبدیل می کردند.

در کنار این صعود، می توان سقوط برخی را نیز نظاره کرد. افرادی که بدون توجه به تعالیم انبیا و امیال فطری خود،به سمت و سوی گمراهی قدم نهادند. این گمراهی دارای درجات و مرحله هایی بوده است که در ادامه می آید:

بدیهی است در تعالیم تمامی انبیا،‏ دین در متن جامعه و در تمامی امور صاحب نظر است و در جامعه دینی،‏ دین در تمامی امور دخیل است.

در ابتدا این افراد،‏ حضور حداکثری دین را منکر شدند و حضور حداقلی دین را در جامعه خواستار شدند. (در ایجاد این حالت، نقش کلیسا و اشتباه های آن بی اثر نبود). در حضور حداقلی ،‏ چه بسیار مسلمانانی که شاید نماز شب هم بخوانند و پیشانی های پینه بسته شان به چشم بیاید، ولی دین را در اقتصاد و سیاست و در کل در اداره جامعه دخیل و موثر نبینند.

با این نظریه، دین و خدا به گلدانی تبدیل شد بر روی طاقچه که فقط هنگام عبادت و نماز به کار می آمد و نه چیز دیگر!

با این طرزفکر‏ در حقیقت، بشر سقوطی مثال زدنی نمود و به جای اجرای تعلیمات الهی، به نفس سرکش خود، سرتعظیم فرود آورد. بشر پله های سقوط را پس از این باز هم طی کرد و به جایی رسید که خود را لایق تولید دین دانست. (نمونه های زیاد از دین ها و مکتب های ساختگی را حتماً می شناسید)

اما این پایان سقوط نبود،‏ همین که بشر خود را محتاج دین می دانست، نشانه خوبی برای امیدواری جهت هدایتش بود ، ولی ...

ولی در حال حاضر شاهد افرادی هستیم که نه تنها خود را محتاج هیچ دین و مسلکی نمی دانند بلکه هرگونه حقیقت داشتن آن ها را از پایه منکرمی شوند. این گروه که "شیطان پرست" نام گرفته اند، معتقد به هیچ حد و حدودی نیستند و معتقند تا ممکن است باید بدی کرد و به سمت لذت های شهوانی هجوم برد. دنیای آخرتی وجود ندارد. هیچ خدا و حقیقتی نیست.

یکی از مراسم های آن ها خونخواری است. مراسم مخصوص دیگری نیز دارند، که در آن دختری را می کشند و خون آن را می مکند.

در انتها یک سوال باقی می ماند:" آیا این پایان سقوط بشر است؟! "