سلام عید غدیر مبارک. امروز تیم ملی فوتبال بازی رو به کره جنوبی باخت و مدال برنز گوانگ ژو رو هم از دست داد و بازیکنان تیم هم مدعی شدند: برای موفقیت در آینده باید بهتر برنامه ریزی کنیم. من نمی دونم این آینده در فوتبال کی می رسد؟!؟

بسکتبال، والیبال، هندبال و حتی قایق رانی ما که تیمی هم هستند، موفقیت ها و مدالهای خوبی کسب کردند اما امان از دست این فوتبال!!!

فوتبال در ایران قطعا پرهزینه ترین، پرحاشیه ترین و کم نتیجه ترین ورزش حرفه ای است. به نظرم اگه به جای این همه هزینه در فوتبال، هزینه های اون رو نصف کنند و نصف هزینه هاش رو در ورزش های پایه مثل دو و میدانی و ژیمناستیک خرج کنند، خیلی نتایج بهتری می گیریم.

اگر هم مردم زیاد به فوتبال توجه می کنند و به اون علاقه دارند، چون زیاد روش تبلیغات شده است و مردم فوتبالیستها و حاشیه هاش رو می شناسند. اگر روی هر ورزش دیگه ای هم سرمایه گذاری کنیم، همین طور می شه. مثلا کدوم یک از مردم ما تیم ملی دو و میدانی ما رو می شناسند در صورتی که اگه به این ورزش توجه بشه و با ایجاد جذابیت و علاقه بین مردم، متقاضی برای این ورزش زیاد بشه، مدال های زیادی از این ورزش ها می توان گرفت.

مثلا وزنه برداری رو در نظر بگیرید. وقتی حسین رضازاده مدال گرفت و مشهور شد، حالا همه مردم مسابقات وزنه برداری رو دنبال می کنند و ازش لذت می برند.

حالا اگه همین کار برای دو و میدانی و ژیمناستیک هم بشه، فواید زیادی داره که یکی اش، مدال های آسیایی و المپیک است.