توضیح لازم: از همین اول بگم منظور از " مرگ بر روز بتن!" دعا برای نابودی این روز نیست بلکه برای نشان دادن اعتراض به نحوه انجام آن است. تا پایان با ما باشید:

سلام! روز جمعه دوازدهم مهرماه به همراه دیگر همکلاسیهایم به دانشگاه شهید عباسپور تهران رفتیم تا به عنوان تیم بتن دانشگاه قم، در مسابقات روز بتن شرکت کنیم. تلاش برای این مسابقات را از اردیبهشت ماه گذشته به طور جدی آغاز کرده بودیم و در بخش مسابقه جذب آب و مقاومت الکتریکی شرکت کردیم.

در ابتدا همه چیز مرتب به نظر می آمد حتی مدل لباس کادر اجرایی هم هماهنگ بودند و با مانتو و مقنعه های هم رنگ، مقدار مساوی ای از موی خود را بیرون گذاشته بودند!

به سالن مربوط به مسابقه خودمان رفتیم. قبل از اینکه نوبت خودمان برسد به بخش های دیگر سری زدیم. در بخش مسابقه "سازه های محافظ تخم مرغ" با واقعه تعجب برانگیزی مواجه شدیم. دستگاه مربوط به انجام مسابقه اشتباه و در واقع، کوچک طراحی شده بود!!! اندازه نمونه های ارسالی برای این بخش منطبق با آیین نامه ارائه شده از سوی اعضای برگزار کننده بودند ولی دستگاه اجرای مسابقه منطبق با آن نبود. درست کردن دستگاه،حداقل دوساعت وقت دانشجویان شرکت کننده را گرفت.

در بخش بتن سبک نیز مانند همیشه اعتراضات نسبت به داوری و نمونه های بقیه تیم ها، وجود داشت.

در قسمتی که ما شرکت کرده بودیم، همان طور که گفتم، دارای دو بخش بود. بخش اول یعنی جذب آب بدون مشکل انجام و اندازه گیری ها انجام شد. در این بخش نیاز به هیچ وسیله یا ابزار خاصی به جز لگن های آب و خط کش(کولیس ورنیه) نبود.

بخش دوم به بعد از ناهار موکول شد. از ساختمان بیرون آمدیم و به دنبال مکانی برای ادای نماز می گشتیم که مسجد را یافتیم. مسجدی زیبا اما با درهای بسته! به محل برگزاری برگشتیم و از همان کادر اجرایی با لباس هماهنگ(!) مکانی برای نمازخواندن خواستیم. آن ها هیچ جواب خاصی ندادند فقط با تعجب پرسیدند: "شما نماز می خوانید؟" من و بقیه بچه ها حیران ماندیم. به همان مسجد بازگشتیم و پشت درهای مسجد نمازی خواندیم. جالبتر این که فقط یک نفر از حاضران در مسابقات آن موقع نماز خود را خواند و بقیه دانشجویان، هیچ! مسئولان هم... ان شالله بعداً خوندن!

در بخش دوم برای اندازه گیری مقاومت الکتریکی، دستگاهی به سالن آورده شد. هیات داوران هیچ آشنایی با آن دستگاه ساده نداشتند. تعدادی از دانشجویان طی نیم ساعت سعی کردند تا روش کار را به ایشان بیاموزند. هیات داوران روش را پذیرفت و وقتی می خواست آن را اجرا کند، رئیس انجمن بتن وارد سالن شد و گفت این روش درست نیست چون وقت زیادی می برد!!!! و روش خود را به هیات داوران تحمیل کرد. دانشجویان که به روش خود اصرار داشتند، سالن را ترک کردند که باعث توجه حضار هم شد.

با تمام حرف و حدیث ها و داوری ها و ناداوری ها و بی نمازی ها! مسابقه تمام شد و برای اختتامیه همه در آمفی تئاتر اصلی جمع شدیم. پس از تشکرها و سخنرانی ها و ... خواننده ای روی سن آمد تا برای دانشجویان، برنامه اجرا کند. در ابتدا با آهنگ تندی شروع کرد که در شعرش الهی و خدایا زیاد به کار رفته بود. سرم درد گرفت و بیرون آمدم. پس از چند دقیقه به سالن برگشتم. دیدم نور سالن را کم شده و آقای خواننده هم که گویا اسمشون "امید جبلی" بود، دارن شعری رو با این مضمون می خواند: خانومی فلان، خانومی چنان و ...(خود سانسوری نیست، چیزی یادم نمونده!)

دانشجویان پسر در سمت چپ سالن دست های خود را بالا آورده بودند و به حالت بندری حرت می کردند و کف می زدند. البته برخی از خانوم ها هم ....(این دیگه خودسانسوریه!)

از تمامی دانشجویانی که به داوری ها اعتراض داشتند تنها یک گروه از آن ها همچنان مطالبات خود را پیگیری می کردند و بقیه محو "خانومی" شده بودند! اصلاً به نظرم مسئولین برگزاری این بخش را برای سرپوش گذاشتن روی همه بی برنامگی های خود طراحی کرده بودند.

الغرض، با این مسابقات و همایش ها و کنفرانس ها، مهندس عمران برای جامعه اسلامی تربیت نخواهد شد. خب معلوم است که دو روز دیگر این دانشجویان به آن طرف مرزها فرار خواهند کرد. آیا ما به اینها دل بسته ایم؟ چرا دانشگاهمان بویی از اسلام نبرده تا دانشجویمان نیز از آن بو،‏ عطرآگین شود؟ چه کسی مسئول تباهی این جوانان ونخبگان است؟ روح این جوانان مالآمال از علم و فن و مهندسی است اگر هم به سراغ حرام می روند اشتباه می کنند آن وقت ما در روز بتن، در مسابقات بتن.... نمی دونم چی بگم...

البته یه درسی هم از این مسابقات گرفتم در اینجا بخوانید