من متن اعترافات خود را مبنی بر یک اختلاس کلان از سیستم بانکی منتشر می کنم.

سال 87 بود که تصمیم به این اختلاس بزرگ گرفتم ولی با تدابیر و پیگیری های مجدانه و هوشمندانه بانک و نهادهای نظارتی ناکام ماندم. باخود گفتم حال که اختلاس بی اهمیت و کوچک سه هزار میلیاردی این همه سروصدا به پاکرده، اگر پرده از اختلاس من بیافتد، چه جنجالی به پاخواهد شد. پس دیدم بهتر است خودم اعتراف کنم تا هم اختلاسم سیاسی نشود (!) و هم در مجازاتم تخفیف قائل شوند.

قضیه از این قرار بود که من به بهانه وام عمره دانشجویی یک فقره وام کلان به مبلغ حدودی ده میلیون ریال دریافت نمودم. ابن درحالی بود که برای این مبلغ هنگفت، فقط به مبلغ ناچیز بیست میلیون ریال سفته و یک پروانه کسب معتبر و چک معتبر صاحب پروانه را نزد بانک به ضمانت گذاشته بودم که همین کار، من را ترغیب به اختلاس نمود زیرا بانک برای اطمینان از بازپرداخت پول، خیلی بی توجهی و اهمال نموده بود و برای این مبلغ کلان، فقط دو هفته من را دوانده بود.

همه چیز خوب پیش می رفت تا اینکه یکی از قسط ها عقب افتاد. شاید بیش از 2 یا 3 روز بود که از موعد قسط می گذشت و من بی توجه به این موضوع، در حال بهره گیری تجاری و اقتصادی و سیاسی از این وام کلان بودم. داشتم سهام فولاد را می خریدم که ناگهان متصدی بانک بعد از خودم با پدرم، منزل پدرم و منزل پدرخانمم تماس گرفت و من نادم شدم. مبلغ قسط که عقب افتاده بود مبلغی حدود چهارصد هزار ریال بود که برای تاخیر نیز 12درصد جریمه پرداخت نمودم.

چند بار به این منوال گذشت و من هم سواستفاده زیادی از منابع بانکی کردم و ضربات شدیدی به نظام مالی وارد نمودم تا روزی به بانک مراجعه و کل مبلغ باقیمانده (حدود 70درصد کل وام) را یکجا پرداخت نمودم و موفقیت نهادهای نظارتی و تلفن زننده را تبریک گفتم با این جمله بندی که "کلافه مان کردید با یک روز تاخیر آبرویمان را می برید! دیگر جرا به پدرزنم زنگ می زنید(!) بیا این هم کل پولتان(!)"

در آنجا با سیستم پیچیده نظارتی بانک آشنا شدم به این صورت که یک متصدی فقط مخصوص همین وام های کلان(زیر ده میلیون ریال) گذاشته بودند و او دائم از صبح تا شب به همه زنگ می زد و می گفت "بیایید، اختلاس نکنید، ما حواسمان جمع است!!!" که ای کاش حواس شان برای همه وام ها جمع بود.